اضافه شدن «قتیل (کشته)» به العبره (اشک)» ،

اضافه­ ی سبب به مسبب است. بنابراین، جمله­ ی «من کشته­ ی اشکم»

بدین معناست که کشته شدن من، سبب جاری شدن اشک است. این جمله در احادیث نیز چنین تفسیر شده است:الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ (علیه­السلام) : أَنَا قَتِیلُ الْعَبْرَةِ لَا یَذْکُرُنِی مُؤْمِنٌ إِلَّا اسْتَعْبَرَ.[1]من کشته­ ی اشکم. مؤمنی از من یاد نمی­ کند، جز این­که می­ گرید.

در واقع «أنا قتیل العبره» به یک پدیده­ ی مهم و تنبّه آفرین اجتماعی و تاریخی اشاره دارد که کشته شدن هیچ کس در طول تاریخ، به اندازه­ ی کشته شدن سید الشهدا، غم انگیز و گریه آور نبوده و نیست. … درباره­ ی هیچ کس جز امام حسین (علیه­السلام) گزارش نشده است که همه­ ی پیامبران از آدم ابوالبشر تا خاتم الأنبیاء (صلی­الله­ علیه­ وآله) و خاندان پیامبر و جمعی از اصحاب پیامبر خدا قبل از تولدش، بر او گریسته باشند و نیز فرشتگان، پریان، حیوانات و زمین و آسمان بر او گریه کرده باشند و حتّی دشمن هم بر او گریسته باشد. در طول تاریخ کسی را سراغ نداریم که مردمی بیش از یک­هزار و سیصد سال، بر او بگریند و از این گریه لذت هم ببرند.

آری! سید الشهدا «کشته­ ی اشک» است؛ اشکی که تو را همراه حسین علیه السلام می کند و تو را از هوس عبور می دهد و به عشق می رساند تا تو در  آئینه ی عشق بتوانی خدا را ببینی .